Przykładem mogą być dostawcy ciepła, którzy tylko na przestrzeni ostatniego roku aż trzykrotnie zmienili za 1 MW nawet. W konsekwencji, podwyżki odczuli wszyscy użytkownicy nieruchomości. Brak wpływu na zatwierdzane urzędowo taryfy powoduje, że jedyne co właściciele mogą zrobić to sprawdzić czy stan techniczny instalacji ciepłowniczych oraz wodno-kanalizacyjnych w ich nieruchomościach nie wpływa na zwiększanie kosztów.
Koszty podgrzewania wody.
Podgrzanie wody w nieruchomości oraz na ogrzanie budynku może następować na różne sposoby – z miejskiej sieci ciepłowniczej bądź lokalnej kotłowni. Najbardziej typowym rozwiązaniem, w przypadku nieruchomości wielolokalowych, jest dostarczanie ciepła do nieruchomości poprzez miejską sieć ciepłowniczą. Ciepło to służy nie tylko zapewnieniu komfortu termicznego użytkowników lokali (CO), ale też umożliwia im podaż bieżącej wody ciepłej (CWU). Rodzaje opłat i sposób ich pobierania przez dostawcę ciepła określa Rozporządzenie Ministra Klimatu z dnia 7 kwietnia 2020 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń z tytułu zaopatrzenia w ciepło (Dz.U. z 2020 poz. 718).
Rodzaje opłat
Najczęściej, w budynkach zasilanych z sieci ciepłowniczej spotykane są cztery rodzaje opłat:
- opłata za moc zamówioną
- opłata stała za usługi przesyłowe
- opłata za ciepło
- opłata zmienna za usługi przesyłowe.
Punkty 1 i 2 dotyczą tzw. kosztów stałych, czyli uzależnionych od wielkości mocy zamówionej, skalkulowanej w sposób zindywidualizowany, bez względu na ilość ciepła faktycznie zużytego. Natomiast punkty 3 i 4 zależą już tylko od zużycia ciepła, zapotrzebowania w danym okresie rozliczeniowym.
W związku z tym, normalne jest, że np. dwa tej samej wielkości budynki, nawet z takim samym składem osobowym, będą posługiwały się zupełnie różnymi stawkami za m3 podgrzania wody. Wysokość tego kosztu zależy także od czynników takich jak częstotliwość korzystania z ciepłej wody przez mieszkańców, zabezpieczenie termiczne instalacji, jej odległość od węzła ciepłowniczego czy wreszcie od stanu technicznego instalacji.
Stan techniczny instalacji ciepłej wody.
W sytuacji idealnej w instalacji nie występują straty ciepła. Uważa się wówczas, że sprawność instalacji wynosi 100 %. Z praktyki jednak wiadomo, że taki stan rzeczy jest niemożliwy do zrealizowania. Straty ciepła to czynnik trudny to całkowitego wyeliminowania. Możliwe jest jedynie jego zminimalizowanie.
Sprawność przesyłania ciepłej wody zależy od rodzaju instalacji. Można wyróżnić instalacje małe (do 30 punktów poboru), średnie (30-100 pp.) i duże (powyżej 100 pp.) o następujących parametrach budowy:
l centralnie przygotowujące ciepłą wodę, z obiegami cyrkulacyjnymi, pionami nieizolowanymi, i przewodami rozprowadzającymi, które są zaizolowane,
lI centralnie przygotowujące ciepłą wodę, z obiegami cyrkulacyjnymi, pionami i przewodami zaizolowanymi.
Zarówno optymalna izolacja jak i ilość punktów poboru, ma kluczowy wpływ na powstawanie strat – im mniejsze woda ciepła pokonuje odcinki instalacji, tym szybciej dociera w odpowiedniej temperaturze do urządzeń odbiorczych mieszkańców. Im szybciej nastąpi płatny pobór CWU, tym bardziej odciąży instalację.
Aby dostawa CWU do lokali odbywała się z jak najmniejszą stratą ciepła, nie tylko instalacja, ale też wymienniki muszą być technicznie sprawne. Na skutek zanieczyszczeń znajdujących się w sieci wodociągowej, wiele urządzeń po pewnym czasie użytkowania wymaga regularnego czyszczenia, naprawy bądź wymiany.
Problemy eksploatacyjne
Codzienna eksploatacja instalacji ciepłej wody użytkowej (CWU), rzutuje na jej stan techniczny. Pod wpływem zmian ciśnienia wody i temperatury, instalacja rozpręża się i kurczy. Te ruchy powodują z biegiem czasu rozszczelnienia i niską sprawność. Tym bardziej o nie nietrudno, gdy przy wykonywaniu instalacji pojawi się błąd ludzki albo też fabryczne wady elementów instalacji czy zanieczyszczenia dostarczane wraz z wodą. W konsekwencji dochodzi także do wycieków ciepłej wody, a to generuje straty, zarówno po stronie kosztów zużytej wody oraz odbioru ścieków, jak i dostarczonego ciepła.
Uważa się, że woda w większości kraju jest zdatna do picia bezpośrednio z kranu, bez przegotowania. Jednak woda ta dociera do urządzeń odbiorczych poprzez sieć instalacji, których stan nie jest idealny. Zdarza się, że mimo deklarowanej przez dostawcę wysokiej jakości wody, ma ona rdzawe zabarwienie, a niekiedy także zawiera drobiny, fragmenty instalacji i innych przypadkowych zanieczyszczeń. Te zanieczyszczenia transportowane są wraz z wodą przez ciąg instalacji i technologii wodnych nieruchomości. Powodują powstawanie narostów i osadów, prowadzą do zmniejszenia przekrojów i wydajności, zwiększania ilości ciepła potrzebnego do podgrzania CWU. W skrajnych przypadkach są przyczyną awarii lub trwałych uszkodzeń.
Podobnym problemem okazuje się twarda woda. Powstające przez nią osady, są trudne do usunięcia z urządzeń odbiorczych w lokalach, a tym bardziej w technologiach i instalacjach, do których wnętrza dostęp jest utrudniony. Często w nieruchomościach konieczna jest wymiana pionów wodnych z uwagi na ich zarastanie osadami i zapychanie się. Osady powodują problemy z ciśnieniem i temperaturą wody w wyższych kondygnacjach i generują wysokie koszty podgrzania wody. Wbrew ogólnym przekonaniem instalacje plastikowe (PP) w przypadku bardzo twardej wody mogą ulec nawet całkowitemu zapchaniu. Usuwanie takich awarii wiąże się z dużymi kosztami i problemami.
Jakie rozwiązania można zastosować ?
Niekorzystne oddziaływanie wody na pracę urządzeń i instalacji sprawia, że właściciele i zarządcy nieruchomości poszukują rozwiązań, które są w stanie na stałe zapobiec dalszemu powstawaniu kosztów związanych z eksploatacją urządzeń i instalacji CWU oraz indywidualnych urządzeń odbiorczych. Urządzenia, które poprawią jakość dostarczanej do nieruchomości wody, należy optymalnie dobrać do wielkości i rodzaju problemu.
Jednym z najprostszych rozwiązań są różnego typu filtry. Zarówno montaż jak i działanie nie powodują dodatkowych utrudnień oraz są nieinwazyjne. Problemem natomiast mogą być większe przepływy, filtracja wody ciepłej oraz konieczność częstej wymiany wkładów, złóż i ich czyszczenie.
Jeśli woda dostarczana do nieruchomości jest nadmiernie twarda, konieczne jest zamontowanie urządzenia do zmiękczania wody na zasilaniu wody do podgrzewu. Niezawodnie obniża ono poziom wapnia i magnezu do pożądanej wartości. Urządzenia ze złożem zmiękczającym działają na zasadzie wymiany jonowej. Jony wapnia i magnezu, powodujące twardość wody wymieniane są na neutralne jony sodu. Po wyczerpaniu wydajności złoża rozpoczyna się automatyczna regeneracja.
Gdy z kranów odbiorców CWU płynie woda o żółto-pomarańczowej barwie to znak, że w jej składzie jest wysoki poziom żelaza. Efekt „brudnej wody” skutecznie zniwelują urządzenia typu KEUV-TV. Urządzenia pracują w trybie automatycznym, usuwają związki żelaza oraz substancje nierozpuszczalne i mętność z wody. Ogromną zaletą jest szybki efekt oraz możliwość pracy w dużych obiegach CWU (wymienniki grupowe dla kilku budynków, duże węzły ciepłownicze). Jest to szczególnie polecane rozwiązanie dla spółdzielni mieszkaniowych i dużych osiedli z rozległymi instalacjami.
Zastosowanie powyższych rozwiązań chroni systemy dystrybucji ciepłej wody i wszystkie inne technologie przed osadami, tym samym znacznie wydłużając ich żywotność i zmniejszając koszty ich eksploatacji. Oczywistością są współmierne efekty finansowe, w tym zmniejszenie kosztów podgrzewu oraz skuteczne działania profilaktyczne pod kątem możliwych awarii systemów. Kolejnym efektem jest obniżenie prawdopodobieństwa występowania szkodliwych bakterii w systemach CWU oraz zagwarantowanie mieszkańcom czystej i zgodnej z obowiązującymi normami wody.
POLECAMY
