Co radzi ekspert?
Stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o charakterystyce energetycznej budynków (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 497 ze zm.; dalej: „ustawa”) właściciel lub zarządca budynku lub części budynku, lub osoba, której przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, lub osoba, której przysługuje spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego, lub najemca – w przypadku, o którym mowa w art. 11 ust. 3 ustawy – zapewnia sporządzenie świadectwa charakterystyki energetycznej dla budynku lub części budynku:
- zbywanego na podstawie umowy sprzedaży,
- zbywanego na podstawie umowy sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu,
- wynajmowanego.
Przy czym „budynek” jest definiowany w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 2351 ze zm.) jako obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Z kolei przez „części budynku” na potrzeby stosowania ustawy należy rozumieć zespół pomieszczeń w budynku o jednakowym przeznaczeniu, przewidzianych do odrębnego użytkowania, w szczególności lokal mieszkalny lub lokal użytkowy w budynku.
Również właściciel lub zarządca budynku, którego powierzchnia użytkowa zajmowana przez organy wymiaru sprawiedliwości, prokuraturę oraz organy administracji publicznej przekracza 250 m2 i w którym dokonywana jest obsługa interesantów, zobowiązany jest zapewnić sporządzenie świadectwa charakterystyki energetycznej dla tego budynku.
Zgodnie jednakże z art. 3 ust. 4 ustawy obowiązek sporządzenia świadectwa charakterystyki energetycznej budynku lub części budynku nie dotyczy budynku:
- podlegającego ochronie na podstawie przepisów o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami,
- używanego jako miejsce kultu i do działalności religijnej,
- przemysłowego oraz gospodarczego niewyposażonych w instalacje zużywające energię, z wyłączeniem instalacji oświetlenia wbudowanego,
- mieszkalnego, przeznaczonego do użytkowania nie dłużej niż 4 miesiące w roku,
- wolnostojącego o powierzchni użytkowej poniżej 50 m2,
a ponadto gospodarstw rolnych o wskaźniku EP określającym roczne obliczeniowe zapotrzebowanie na nieodnawialną energię pierwotną, nie wyższym niż 50 kWh/(m2·rok).
Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy świadectwo charakterystyki energetycznej jest ważne przez 10 lat od dnia jego sporządzenia. Jednocześnie jednak ustawodawca przewidział, że świadectwo to utraci ważność przed upływem terminu, o którym mowa wyżej, jeżeli w wyniku przeprowadzonych robót budowlano-instalacyjnych ulegnie zmianie charakterystyka energetyczna budynku lub części budynku.
Jak wyjaśnia się to w doktrynie, utrata ważności następuje z mocy prawa i nie może być odsunięta w czasie przez jakąkolwiek czynność ani zdarzenie prawne. W szczególności nie istnieje możliwość przedłużenia ważności gotowego świadectwa poprzez potwierdzenie jego aktualności. Dziesięcioletni termin ważności świadectwa charakterystyki energetycznej rozpoczyna swój bieg od momentu jego sporządzenia. Nie ma dla biegu tego terminu znaczenia data przekazania świadectwa właścicielowi, zarządcy czy też najemcy budynku lub jego części ani data umieszczenia kopii świadectwa w widocznym miejscu w budynku. Po upływie okresu ważności należy zatem sporządzić nowe świadectwo.
