Dział: Administrowanie

Zakwalifikowanie czynności zabezpieczenia i przeniesienia kontenerów jako czynności przekraczająCYCH zwykły zarząd nieruchomością jest niezasadne. Nie można uznawać w szczególności kontenera na śmieci za urządzenia umożliwiające dostarczanie usług dla mieszkańców. Nie doszło także do zmiany przeznaczenia części wspólnej nieruchomości, gdyż taką zmianą nie jest ustawienie ruchomych pojemników na śmieci przed wiatą, skąd można je w każdej chwili zabrać, dlatego też taka czynność nie nosi znamion trwałości, a dopiero wtedy można mówić o zmianie przeznaczenia części wspólnej.

Już od lat w Polsce jedną z najpopularniejszych form lokowania kapitału są inwestycje w lokale na wynajem – mieszkalne i użytkowe. Te w ostatnich latach stale zyskują na wartości, na rynku utrzymuje się deficyt lokali mieszkalnych. Takie inwestycje, ponieważ czynsze najmu latami były wyższe niż raty kredytów hipotecznych, możliwe były do przeprowadzenia również jako wsparta kredytem lokata kapitału. W obliczu rosnących cen niektórzy inwestujący mogą jednak chcieć zbyć taki lokal. Jak kształtuje się jednak sytuacja najemcy w sytuacji, kiedy przedmiot najmu – wykorzystywany przez niego lokal został niedawno zbyty?

Zasadą jest, że mała wspólnota mieszkaniowa w przypadku budynku wielolokalowego jest stroną postępowania w sprawie określenia wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami i adresatem decyzji w tym przedmiocie. Nie oznacza to jednak automatycznie braku możliwości przypisania statusu strony w takim postępowaniu właścicielowi lokalu stanowiącego odrębną nieruchomość. Konieczne jest jednak wykazanie, że status ten posiada niezależnie od występującej w jego imieniu wspólnoty, a zatem, że posiada prawnie chroniony interes prawny – orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku.

Obowiązujące przepisy przewidują dwie sytuacje, w których w zasobach spółdzielni mieszkaniowej dochodzi do ukonstytuowania się wspólnoty mieszkaniowej ze wszystkimi wynikającymi z tego tytułu skutkami prawnymi. W niniejszym artykule omówione zostaną regulacje ustawowe normujące oba powyższe przypadki.

Właściciele lokali mogą w umowie o ustanowieniu odrębnej własności lokali albo w umowie zawartej później w formie aktu notarialnego określić sposób zarządu nieruchomością wspólną. Do małej wspólnoty mieszkaniowej nie stosuje się przepisów o zarządzie nieruchomością wspólną z ustawy o własności lokali.

Przepis art. 12 ust. 2 ustawy o własności lokali ma charakter dyspozytywny, a zatem dopuszczalne jest zawarcie między współwłaścicielami umowy o podziale nieruchomości wspólnej, zmieniającej zasady korzystania z tej nieruchomości określone w tym przepisie oraz zasady udziału w pożytkach i przychodach, jak również w podziale wydatków i ciężarów. Podstawę prawną takiej umowy stanowią art. 206 Kodeksu cywilnego i art. 207 Kodeksu cywilnego w związku z art. 1 ust. 2 ustawy o własności lokali i może być ona zawarta jedynie w odniesieniu do odrębnych pomieszczeń wspólnych, które dadzą się podzielić i z których korzystanie nie łączy się ściśle z korzystaniem z lokalu. Dopuszczalne jest w umowie przekazanie nieruchomości wspólnej podzielonej do korzystania tylko niektórym właścicielom lokali, z wyłączeniem z korzystania pozostałych, za ich zgodą – orzekł Sąd Apelacyjny w Warszawie.

Wielokrotnie w praktyce związanej z zarządzaniem czy administrowaniem nieruchomością wspólną zarząd lub zarządca (administrator) staje przed dylematem dopuszczalności umieszczania na terenie nieruchomości wspólnej – w sposób widoczny dla mieszkańców – różnego rodzaju tablic informacyjnych, ogłoszeń, apeli czy plakatów. Dotyczy to zarówno informacji pochodzących od samego zarządu (zarządcy), jak i komunikatów, które chciałyby upowszechnić osoby trzecie (będące członkami wspólnoty mieszkaniowej lub spoza ich grona).

Zgodnie z przyjętą przez Sejm ustawą z dnia 7 lipca 2023 roku o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz niektórych innych ustaw, ruszyła w końcu długo zapowiadana reforma planowania przestrzennego. Zgodnie z zapowiedziami reforma jest daleko idąca, ale nie na tyle, żeby już teraz wprowadzać zmiany nową ustawą. Zdecydowano się na uchwalenie ustawy nowelizującej przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a nie, jak zapowiadano, na PRZYJĘCIE NOWEJ, KTÓRA ZASTĄPI AKTUALNIE OBOWIĄZUJĄCĄ Z perspektywy indywidualnego inwestora wprowadzono istotne zmiany w zakresie bardzo popularnych decyzji o warunkach zabudowy.